W dniach od 18 – 20 października br. odbyły się rekolekcje różańcowe w Popowie w Ośrodku Charytatywno-Szkoleniowym Caritas im. bł. abp. Antoniego J. Nowowiejskiego. Uczestniczki w liczbie 48, przyjechały z różnych dekanatów diecezji płockiej.
Były to same kobiety, pełniące zazwyczaj funkcje zelatorek kół „Żywego Różańca” w swoich parafiach. Nasz dekanat, ściślej tylko naszą parafię reprezentowałyśmy tylko we dwie: pani Janina Skibińska i ja – Stella Cagara-Woźniak. Organizatorem rekolekcji był ks. Kanonik Henryk Dymek – kustosz Sanktuarium Matki Boskiej Różańcowej w Smardzewie, pełniący aktualnie rolę moderatora diecezjalnego „Żywego Różańca”. Zadbał on w sposób bardzo profesjonalny o zorganizowanie rekolekcji. Zapewnił uczestniczkom zarówno doskonałe warunki bytowe, jak i stworzył możliwość wzajemnej integracji oraz dzielenia się doświadczeniami
w prowadzeniu parafialnych Kół Różańcowych. Ponadto zainspirował atmosferę rozmodlenia, oddziałując własnym przykładem, przez bogaty program obejmujący: codzienną Eucharystię, modlitwę różańcową, koronkę do Bożego Miłosierdzia oraz adorację Najświętszego Sakramentu, nawet całonocną.
Ponieważ jednym z celów zorganizowanych rekolekcji było pogłębienie wiedzy o Różańcu od strony teoretycznej, zostały przeprowadzone liczne konferencje tematyczne przez Ojca dra Tomasza Płonkę – kapucyna z Zakroczymia. Podstawą jego rozważań był między innymi list apostolski Ojca Świętego Jana Pawła II „Rosarium Virginis Mariae” (o Różańcu Dziewicy Maryi) do biskupów, duchowieństwa i wiernych z 2002 r. Rekolekcjonista nawiązał do historii powstania modlitwy różańcowej, sięgającej początków XI wieku, a praktykowanej wyłącznie w zakonach, w zupełnie innej formie niż aktualnie istniejąca. Pierwotnie powtarzano tylko modlitwę „Ojcze Nasz” – 150 razy, zamiast odczytywania Psalmów, gdyż nie każdy zakonnik umiał czytać. Aby uniknąć pomyłki w liczeniu robiono na sznurkach węzełki i tak powstał pierwowzór obecnej koronki różańcowej. Dopiero w XIII wieku św. Dominik, który według przekazów kronikarskich otrzymał pouczenie i zachętę od samej Matki Bożej wraz z koronką różańcową, wprowadził obok „Ojcze Nasz” także wezwanie do Maryi. Od XV wieku modlitwa Różańca Świętego została już uformowana w sposób zbliżony do współczesnej, a więc podzielona na trzy części: radosną o dzieciństwie Pana Jezusa; bolesną o Jego Męce i Śmierci oraz chwalebną o Jego Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu. W każdej części wyodrębniono po pięć tajemnic nawiązujących do historii życia Chrystusa opisanych w Ewangeliach. Od 2002 roku Ojciec Święty Jan Paweł II, rozpoczynając „Rok Różańca Świętego”, dołączył czwartą część zwaną „Tajemnicami Światła”, odnoszącą się do publicznej działalności Jezusa Chrystusa. Rekolekcjonista podkreślał – za św. Janem Pawłem II, że Różaniec jest modlitwą chrystologiczną (pomimo licznych wezwań do Matki Bożej) i ma charakter medytacyjno-kontemplacyjny. W Różańcu rozważamy razem z Maryją, w kolejnych tajemnicach różańcowych, historię życia Jej Syna, angażując naszą wyobraźnię i umysł (medytując), a równocześnie w sposób duchowy otwieramy nasze serca na działanie miłości ofiarowanej nam przez Boga, starając się odwzajemnić naszą miłością (kontemplując). Według Świętego Jana Pawła II, kto dobrze odmawia Różaniec, w sposób pogłębiony i skupiony, nie pozostanie obojętny na sprawy bliźnich. Będzie żył zgodnie z zasadami ewangelicznymi i czynił świat piękniejszym, a sam wzrastał w osobistej świętości.
Na rekolekcjach były także poruszane sprawy praktyczne, jak np. formować nowe róże (czyli koła), zachęcać do udziału we wspólnotach „Żywego Różańca” oraz bardziej poprawnie prowadzić modlitwę różańcową – akcentować imię Jezus, wymawiać Zdrowaś Maryja, a nie Maria, „łaski pełna” a nie „łaskiś pełna”. Dzielono się też własnymi metodami organizowania zmian tajemnic różańcowych, comiesięcznych spotkań formacyjno-modlitewnych z uczestniczeniem w Eucharystii – zgodnie ze Statutem Żywego Różańca, zatwierdzonym przez Konferencję Episkopatu Polski w 2012 roku.
W podsumowaniu rekolekcji stwierdzono, że należy bardziej aktywnie zachęcać młodsze pokolenie do udziału w modlitwie różańcowej przez podkreślanie wielkiej skuteczności w wypraszaniu łask u Boga za pośrednictwem Maryi oraz akcentowania, iż Różaniec, zwłaszcza odmawiany we wspólnocie, może spełniać rolę sui generis egzorcyzmu, chroniąc przed „złem tego świata”.
W wielu parafiach, jak relacjonowały to niektóre uczestniczki, istnieje kilka do kilkunastu Kół różańcowych, w przewadze żeńskich, ale także są koła męskie, młodzieżowe i dziecięce. Goszcząca przypadkowo na jednej z konferencji rekolekcyjnej, para małżeńska, poinformowała o założeniu w ich parafii 10 kół różańcowych męskich, przy istniejących wcześniej 18 kołach żeńskich. Należałoby także życzyć sobie i trzeba się gorąco o to modlić, aby i w naszej parafii powstały chociaż pojedyncze koła męskie, młodzieżowe i dziecięce. Oby nas w tym działaniu wspomagał Święty Jan Paweł II, obecny w relikwiach w naszym kościele, który był wielkim orędownikiem modlitwy różańcowej.
Stella Cagara – Woźniak