W IV Niedzielę Wielkanocną, zwaną w liturgii Niedzielą Dobrego Pasterza gościliśmy w naszej parafii siostry zakonne w ramach przeżywanego Roku Życia konsekrowanego. Obecne były: s.Maksymiliana i s.Dominika ze Zgromadzenia Sióstr misjonarek Krwi Chrystusa; s. Sylwia – Pasjonistka; s.Anna – Służka NMPN oraz s.Tacjana ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia.
Siostry podczas wszystkich mszy św. dzieliły się doświadczeniem swojego powołania i służby Bogu w swoich zgromadzeniach. Razem z siostrami modliliśmy się także w duchu wdzięczności za dar powołania do służby w kościele w tak różnych charyzmatach. Jednocześnie łączyliśmy się w modlitwie z całym kościołem powszechnym prosząc o nowe, liczne gorliwe i święte powołania do życia kapłańskiego i zakonnego w polskim kościele, a zwłaszcza w naszej diecezji i parafii.
Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Krwi Chrystusa powstało w 1987 roku w Polsce. Szczególnym powołaniem sióstr jest być Maryją stojącą pod krzyżem Chrystusa obecnego w cierpieniu każdego człowieka. Maryja ukazuje, że jak matka powinny służyć Jezusowi w każdym człowieku. Od Niej uczą się pochylać z miłością nad bliźnim, który cierpi duchowo, psychicznie i fizycznie. Służba Jezusowi w drugim człowieku jest dla nich darem od Boga Ojca, który przyjmują za Jej pośrednictwem. Jak Ona pragną być „żywym kielichem”, zawsze czystym i otwartym dla Woli Bożej – wypełnionym pod Krzyżem Krwią Zbawiciela i ofiarowanym dla jedności Kościoła i całego świata.Dostrzegając przez wiarę obecność Krwi Chrystusa w każdym cierpieniu fizycznym i duchowym, pragną być obecne tam, gdzie Jezus dzisiaj przelewa swoją Krew. Dlatego Krew Jezusa Chrystusa jest dla nich źródłem największej radości, jakiej świat nie może ofiarować, radości, że można miłować i świadomości, że jest się kochanym.
Symbolicznie, powołanie sióstr można zamknąć w trzech słowach:
BÓG – Celem naszego życia jest całkowite poświęcenie się umiłowanemu nade wszystko Bogu. Najmocniejszym wyrazem Jego miłości jest dla nas Krew Chrystusa przelana na krzyżu.
WSPÓLNOTA –Tym, co nas łączy jest wspólny ideał, misja oraz miłość do Kościoła. Najcenniejszym darem, jaki możemy ofiarować innym, jest Jezus obecny pośród nas.
MISJA – Dla nas WSZYSTKO JEST OKAZJĄ DO MISJI! Modlitwa, praca, spotkanie z drugim człowiekiem…
Zgromadzenie Sióstr Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa – w skrócie: Zgromadzenie Sióstr Pasjonistek, oparte jest na III Regule Św. Franciszka Serafickiego. Jest Zgromadzeniem na prawie papieskim, kontemplacyjno – czynnym, habitowym, założonym przez – Sługę Bożą – Matkę Józefę Hałacińską w 1918 r. w Płocku.
Charyzmatem Zgromadzenia, przekazanym przez Założycielkę, jest miłość do Chrystusa Ukrzyżowanego, wyrażająca się w kulcie Męki Pańskiej. Kult ten koncentruje się na kontemplacji Tajemnicy Odkupienia: męki, śmierci i uwielbienia Chrystusa.
Wezwane jako Pasjonistki, podejmują charyzmat Matki Założycielki i włączają się w misję zbawczą Kościoła. Dążąc do doskonałego zjednoczenia z Bogiem, upodobniają się do Chrystusa cierpiącego przez branie krzyża na każdy dzień w duchu wynagrodzenia Bogu za zniewagi, jakie doznaje od grzeszników.
Miłość do Chrystusa przynagla nas do służenia naszym bliźnim przez apostolstwo: modlitwy, cierpienia, ofiary i działalności zewnętrznej.
We wspomnieniach o naszej Założycielce Matce Józefie Hałacińskiej, żyjącej na przełomie XIX i XX w. możemy przeczytać takie jej wyznanie: „Pan Jezus stanowczo domagał się ode mnie, żebym założyła Zgromadzenie Męki Pańskiej. Mówił, że to Zgromadzenie jest Mu potrzebne na ostatnie czasy; jego członkinie będą wynagradzać Bogu za grzechy świata i własne całym swoim życiem: modlitwą, pracą, a szczególnie cierpieniem w połączeniu z rozważaniem Męki Pana Jezusa Chrystusa”. Po wielu latach wewnętrznych rozterek Matki Józefy, doszło do realizacji Bożego wezwania i powołania do życia pasyjnego zgromadzenia opartego na regule franciszkańskiej na polskiej ziemi.
W Konstytucjach i Statutach Zgromadzenia można przeczytać, że życie i działalność Zgromadzenia Sióstr Pasjonistek jest natchniona przez charyzmat Założycielki, którym była jej miłość do Ukrzyżowanego Chrystusa, przejawiająca się w kulcie Męki Pańskiej. Kult ten koncentruje się na kontemplacji Tajemnicy Odkupienia: męki, śmierci i uwielbienia Chrystusa. Istota duchowości Zgromadzenia Męki Pańskiej polega na współpracy z Chrystusem w Jego zbawczej misji, na szczególnym przeżywaniu Tajemnicy Odkupienia i naśladowaniu Zbawiciela w Jego kontemplacyjno-czynnym życiu. Każda Pasjonistka zobowiązana jest do tego, aby wynagradzać Bogu za grzechy własne i drugich, wypraszać łaski i w ten sposób przyczyniać się do szerzenia Królestwa Bożego na ziemi.
Przeżywanie bogatych treści duchowości pasyjnej Zgromadzenia przybiera różne formy:
- kontemplację cierpiącego Chrystusa,
- współczucie cierpiącemu Chrystusowi,
- podziękowanie Chrystusowi za całe dzieło zbawienia,
- wynagradzanie i zadośćuczynienie za grzechy świata,
- współdziałanie z Chrystusem w Jego zbawczej misji,
- apostolstwo cierpienia w perspektywie zmartwychwstania,
- apostolstwo nabożeństwa do Męki Pańskiej.
Duchowość pasyjną streszcza hasło Zgromadzenia: „Miłość Ukrzyżowanego przynagla nas” (2 Kor 5,14), a ilustruje herb: narzędzia Męki Pańskiej – cierniowa korona, gwoździe, włócznia i gąbka na trzcinie.
Aktualnie Siostry Pasjonistki w liczbie 206 pracują w 20 placówkach na terenie 10 diecezji w Polsce oraz w 10 placówkach zagranicznych: w Kanadzie, we Włoszech, w Kamerunie i w Niemczech.
Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Bożego
Święta Siostra Faustyna żyła i zmarła w Zgromadzeniu, które zajmowało się wychowaniem dziewcząt i kobiet „moralnie upadłych” (charyzmat założenia). Jako członkini tego Zgromadzenia pełniła jego charyzmat, a jednocześnie otrzymała od Boga większy dar – charyzmat głoszenia światu miłosierdzia Bożego, uobecniania w świecie ewangelicznej wartości, jaką jest miłosierna miłość Boga do każdego człowieka. W Starym Zakonie wysyłałem proroków do ludu swego z gromami – powiedział do niej Jezus – Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem (Dz. 1588). Wiele razy wzywał ją do głoszenia światu tej biblijnej prawdy: Pisz, mów duszom o tym wielkim miłosierdziu Moim, bo blisko jest dzień straszliwy, dzień Mojej sprawiedliwości (Dz. 965); mów światu o Moim miłosierdziu, niech pozna cała ludzkość niezgłębione miłosierdzie Moje (Dz. 848). Mów światu o Moim miłosierdziu, o Mojej miłości. Palą Mnie płomienie miłosierdzia, pragnę je wylewać na dusze ludzkie (Dz. 1074).
W centrum charyzmatu św. Siostry Faustyny leży wartość ewangeliczna (nie konkretne zadanie), jaką jest tajemnica miłosierdzia Bożego. Życie tym charyzmatem wymaga więc nieustannego poznawania tej prawdy wiary i jej kontemplacji w codzienności oraz odpowiadania na nią postawą zaufania wobec Boga (czyli pełnienia Jego świętej woli, która jest dla nas samym miłosierdziem) i czynnej miłości bliźniego. Świadectwo życia w tym duchu jest podstawowym sposobem głoszenia światu miłosierdzia Bożego. Zadanie to wypełniane jest także poprzez różne dzieła miłosierdzia, słowa i modlitwę, zwłaszcza przez praktykę nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego w formach, które Jezus przekazał Siostrze Faustynie.
Charyzmat św. Siostry Faustyny wniósł do historii Kościoła nową szkołę duchowości i Apostolski Ruch Bożego Miłosierdzia, który na różne sposoby realizuje zadanie uobecniania w świecie tajemnicy miłosierdzia Bożego. Aktualność i znaczenie tego charyzmatu dostrzegł Ojciec Święty Jan Paweł II, czemu dawał wyraz przy różnych okazjach. Choć Kościół – jak zauważył – od początku swego istnienia głosi tajemnicę miłosierdzia Bożego, to jednak dzisiaj wydaje się, że jest szczególnie wezwany, by głosić światu to orędzie. Nie może zaniechać tej misji, skoro wzywa go do tego sam Bóg przez świadectwo św. Siostry Faustyny.
Zgromadzenie Sióstr Służek NMP Niepokalanej zostało założone 7 października 1878 r. przez bł. Honorata Koźmińskiego, kapucyna. Powstało w warunkach ucisku społecznego i religijnego po upadku powstania styczniowego. Bł. Honorat Koźmiński, przeniknięty troską o dobro rodaków, podejmował wysiłki, by ratować wiarę, podźwignąć moralność i umocnić świadomość narodową Polaków. Wielką siłę, zdolną do dokonania odrodzenia duchowego, upatrywał w życiu zakonnym. Dlatego usiłował je ocalić, wprowadzając nową, nieznaną dotąd w kraju ukrytą jego formę. Członkowie i członkinie ponad dwudziestu założonych przez niego zgromadzeń służyli ludziom w środowisku, z którego się wywodzili, zachowując na zewnątrz dotychczasowy sposób życia.
Proponowana przez o. Honorata forma życia zakonnego była tak nowa, że jedynie żar rozpalonego serca Założyciela kazał uwierzyć w słuszność głoszonej idei tym, które pragnęły “odkrywać” Ukrytego. Zgromadzenie jednak rozwijało się bardzo prężnie, np. w roku 1907 (20 lat po założeniu) było już 8.479sióstr. Siostry Służki szły przede wszystkim do ludu wiejskiego, w ubraniu zwyczajnym i prostym, jak wszystkie polskie kobiety. Wmieszały się w kolorowy tłum z tajemnicą konsekracji zakonnej w sercach, niosąc Dobrą Nowinę świadectwem słowa i życia.
Z woli Stolicy Apostolskiej na początku dwudziestego wieku, Zgromadzenie ukonstytuowało się jako niehabitowa kongregacja zakonna zachowująca życie wspólnotowe.
Długie lata refleksji pozwoliły siostrom postawić znak równości między świadectwem i znakiem, między opuszczeniem i wzgardą świata a obecnością w tym świecie. Wreszcie jasny się stał komentarz o. Honorata do Pawłowego orędzia: “Wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu” (Kol 3,3).
Życie Maryi, pełne tajemnic Bożych, było jednocześnie proste i zwyczajne w oczach ludzi. Siostry starają się naśladować Maryję w wypełnianiu swojego posłannictwa i – tak jak Ona – w ukryciu przeżywać swoje powołanie do wyłącznej służby Bożej. (por. Konstytucje, 14)
{gallery}siostry/ndp15{/gallery}